Fargerikt fellesskap i Førde
Eit mylder av menneske, flest små, frå mange land møtte den som gjekk inn dei opne dørene på Førdehuset førre laurdag. Storstova var pynta til fest – til Bornas Verdsdagar Førde. Men vi hadde gråten i halsen. Vi skulle feire fredeleg sameksistens og berikande kulturmøte. Gårsdagens grufulle terror mot slike verdiar var eit vondt bakteppe.
-Olè! Det er eit veldig viktig ord du må kunne når du skal danse flamenco, forklarer flamencoinstruktør Bellali Austria. Eit titals små dansarar lyttar andelaust. -Kva trur du det betyr? - Kanskje hallo? foreslår ei lita jente. -Det var nesten rett! strålar instruktøren. -Kva heiter du? –Liv, svarar den vesle jenta. –Liv. Du er veldig flink!
Den vakre flamenco-dansaren held fram med å fortelje eit spanande eventyr som ho illustrerer med grasiøse rørsler og bestemt rytmikk gjennom klapping og tramping. Det lange, svarte håret fell i bylgjer nedover kjoleryggen. Kanskje er det ho som er prinsessa i eventyret? Lyden av spanske hælar mot parketten på scena i storsalen får snart følgje av andre lydar; Cherroxar, støvlar og sokkelestar går taktfast over golvet, flamenco er inga sak for små førdianarar, stemninga bak sceneteppet er lada med glede og stoltheit.
-Bornas Verdsdagar Førde er ein internasjonal familiefestival som gjev born og familiane deira sanselege opplevingar frå heile verda, fortel produsent Ingebjørg Nomeland. -Vi nyttar mange lokale krefter, noko som gjer at alle som bur i Førde og omegn får høve til å sjå kva rikdomar menneske frå andre kulturar har med seg hit. Det kan vere dans, songar, instrument eller skriftspråk. Særleg det at borna får vise sine klassekameratar og barnehagevener smakebitar frå sin eigen kultur, vert ein brubyggjar mellom ulike nasjonalitetar og bakgrunnar, held Ingebjørg fram.
Meir enn 2.300 var innom Førdehuset denne dagen. Til alt frå feleverkstad med meisterspelemannen Sigmund Eikås til capoeira med Mestre Maclau og Ellen Ribeiro. Til eventyrhole, fargerik kafé, songstunder, joik og meir til.
- Men den finaste augneblinken var kanskje under det siste innslaget på verdsscena i storsalen, smiler Ingebjørg. – Hassan spelte på oud, og fekk publikum med i taktfast trampeklapp. Plutseleg reiser to publikummarar seg i salen og tok til å danse. Heilt impulsivt. Folk lo og klappa, no også i takt med dei som dansa. Akkurat slik ynskjer eg at musikalsk samvær skal vere. At alle kan få syne fram og dele si musikkglede, på sin måte, avsluttar Ingebjørg Nomeland.
Då eg går ut i regnet denne ettermiddagen, møter eg ein av dei to som dansa. Han står i døropninga på veg ut, han også. Tullar seg inn i eit stort skjerf og dreg glidelåsen godt opp i halsen. Stålsetter seg mot kulden. Eg får lyst å spørje han kva han heiter og kvar han kjem frå. Kva heiter dansen han synte oss, kvar har han lært den? Men eg nøyer meg med å heve blikket forsiktig og smile til han: - Så flink du var å danse! –Tusen takk, svarar han på gebrokkent norsk. Eg trur han har meir på hjartet, men ikkje fleire ord. Det gjer ikkje noko. Det er dei varme, mørke auga som smiler tilbake eg vil hugse.
Så lutar eg nakken mot haustregnet og ruslar mot bilen. Med eit mylder av minner frå dagen på netthinna. Og eg høyrer at eg nynnar på ein song. ”Song om fred” av Odd Nordstoga:
Kvart minutt er det,
det godes sjans
Til å flytte sin front lenger fram.
Rett som det er kan du ta deg i,
at verden den er både ljos og blid
Det lysnar av dag når ho fer forbi.
Tekst: Janne Karin Støylen/Førdefestivalen